Najwcześniejszymi sztukami walki znanymi w Tamil Nadu [tłum. obecnie stan w południowo-wschodniej części Indii] były Varma Kalai (atak na punkty witalne – sztuka podobna do Tai Chi lub Dim Mak), Kuttu Varisai (walka wręcz – podobna do Kung Fu i Karate), Malyutham (zapasy), Silambam (walka przy użyciu broni i przyrządów – podobna filipińskich Arnis, Kali, Escrima) oraz Adithada (Kick boxing).
Pochodzenie Sztuk Walk
Gdy myślimy o sztukach walki, to na myśl przychodzą nam Chiny lub Japonia. Całkiem niedawno ludzie zauważyli, że sztuki walki mają swoje korzenie „gdzieś” w Indiach. Dla wielu ludzi wciąż pozostaje zagadką, z której części Indii pochodzą sztuki walki.
Zauważmy, że Indie to subkontynent, w którym ludzie posługują się w przybliżeniu 18 językami oraz różnymi dialektami poszczególnych języków. Każdy stan posiada swój własny język i własne pismo. Ponadto, występują tam trzy główne grupy etniczne: indo-aryjska w części północnej, mon-khmerska w części wschodniej i drawidyjska (thamizhar) w części południowej. Subkontynent indyjski jest bardziej porównywalny geograficznie do Europy nawet dlatego, że jest to kraj sam w sobie stworzony przez kolonistów brytyjskich dla ich własnych ekonomicznych zysków.
Sztuki walki przez tysiąclecia istniały na subkontynencie indyjskim i były uprawiane przez starożytnych Tamilów z Tamil Nadu, Tamil Eelamu (północno-wschodnia Sri Lanka), Kerala i z południowej części obecnego Andhra Pradeś. Język malajalam – używany w Kerala – wyodrębnił się z tamilskiego w VIII w n.e. W stanie Andhra Pradeś – jego południowa część mówiła w tamilskim, natomiast północna używała języka prairie, zanim uformował się własny język tego stanu, czyli telugu.
Cała Sri Lanka była tamilska aż do III w. p.n.e. kiedy to na wyspę przybyli emigranci z Bengalu. Osiedlili się w południowej oraz południowo-zachodniej części wyspy. Ich potomkowie stali się później obecnymi Singalami, których język jest mieszanką tamilskiego, pali (z obszaru Bengalu) i sanskrytu.
Indyjski subkontynent był kiedyś połączony z Madagaskarem (pobliże wschodniej Afryki) i Australią. Było to przed zatonięciem kontynentu Lemurii, który leżał w miejscu obecnego Oceanu Indyjskiego. Na samym kontynencie afrykańskim istnieją liczne style w postaci tańców, które przypominają różne kopnięcia, skoki i manewry Kung-fu. W Brazyli znaną sztuką walki jest Capoeira. Do Ameryki Południowej przywieźli ją niewolnicy (pochodzący z Afryki Zachodniej) wraz z religią Yaruba. Tysiące lat temu, afrykańskie i australijskie koncepcje walki musiały się ze sobą skrzyżować na kontynencie Lemurii, a następnie trafiały na subkontynent indyjski, gdzie mogły wywierać wpływ na fachowe (ang. scientific: naukowe, umiejętne, fachowe) tamilskie sztuki walki.
Najwcześniejszymi sztukami walki znanymi w Tamil Nadu były Varma Kalai (atak na punkty witalne – sztuka podobna do Tai Chi lub Dim Mak), Kuttu Varisai (walka wręcz – podobna do Kung Fu i Karate), Malyutham (zapasy), Silambam (walka przy użyciu broni i przyrządów – podobna filipińskich Arnis, Kali, Escrima) oraz Adithada (Kick boxing).
Sztuki walki widoczne są również w klasycznym tańcu Bharatha Natayam. W jego rytmicznych ruchach można dostrzec bliskie podobieństwo do postaw, bloków i uderzeń sztuk walk. W prawie wszystkich sztukach walczenia, w ćwiczeniach rozciągających i medytacyjnych widoczny jest ich bliski związek z Jogą
Nieporozumienia dotyczące Sztuk Walk
Twierdzenie, że Cholasi nie posiadali wiedzy o sztukach walki jest całkowicie błędne. To właśnie waleczność i zdolności strategii wojskowej pozwoliły Cholasom rozszerzyć swoje imperium: po Ganges na północy, po Malediwy na zachodzie, po wyspę Sri Lankę na południu oraz po Malezję na wschodzie. W Indiach istnieje tendencja do spychania na boczny tor kultury tamilskiej, co widocznej jest nawet w sztukach walki. Kalaripayattu nie jest jedyną wciąż istniejącą sztuką walki subkontynentu Indii. Jest jedną z wielu.
Cytując za “When the Body Becomes All Eyes” Franka Zarilli, Kalaripayattu stało się uznaną sztuką walki w XIII wieku n.e. Sztuka Kalaripayattu to dynamiczny system walki zawierający w sobie mieszankę jogi i gimnastyki. Ćwiczy się w niej rozmaite rodzaje broni, walkę wręcz, ataki na punkty witalne (Marma Adi) oraz sztuki lecznicze Ayurvedy. Taniec ze stanu Kerala o nazwie Katha Kali jest bardzo zbliżony do sztuki walki Kalaripayattu, co widać w jego postawach i poruszaniu się.
Kolejne błędne zrozumienie dotyczy rodzaju sztuki walki jaką mnich Daruma Bodhidarma wprowadził do Chin. W wielu artykułach oraz na wielu stronach internetowych możemy znaleźć twierdzenia jakoby Bodhidarma studiował Kalarippayattu oraz właśnie tę sztukę wprowadził do Chin. Skoro jednak Kalarippayattu powstało dopier w XIII w. n.e.[przyp. tłum. datowanie oparte na danych prof. Phillipa Zarrilli, jednego z kilku zachodnich autorytetów tej sztuki; jednak inne źródła z Kerala wnioskują również znacznie wczesniejsze korzenie Kalarippayattu], to jak mogło zostać wprowadzone do Chin w VI w. n.e., czyli jakieś 700 lat wcześniej? Co więcej, Bodhidarma pochodził z Kanchipuram, należącym do Tamil Nadu, w którym w ówczesnym czasie istniało już kilka sztuk walk.
W książce Partap Sharma o tytule “Zen Katha: Inspired by the Life of Bodhidarma, founder of Zen and Martial Arts” możemy odnaleźć stwierdzenie, że Bodhidarma wprowadził do Shaolinu sztukę Vajramushti. Vajramushti jest ostrym stylem zapasów, który wywodzi swoje korzenie ze stanu Gujarat usytułowanego w Indiach Północnych. Podstawowa rzecz jaka odróżnia tę sztukę od współczesnych zapasów, to fakt, że przeciwnicy nosili na prawej pięści kastety w celu powiększenia dewastującej mocy swych uderzeń.
W Vajramushti widoczny jest wpływ greckiego Pankrationu. Za czasów Aleksandra Wielkiego zapasy podbiły dolinę Indusu i Północne Indie. Styl ten nie przypomina Kung-fu ani Karate. Nie używa się w nim również żadnej broni za wyjątkiem wspomnianych kastetów.
W świecie zachodnim wielu ludzi często łączy sztuki walki z buddyzmem, co wynika ze stereotypów tworzonych przez hollywoodzkie filmy. To prawda, że buddyzm rozprzestrzenił się z Północnych Indii a sztuki walki z Indii Południowych. Buddyzm był praktykowany w kraju Tamil przez bardzo krótki okres.
Tak więc, do jakiej religii przynależą sztuki walki? Czy do hinduizmu, buddyzmu, a może do jakiejś innej religii? To niestosowne mówić, że sztuki walki pochodzą z jakiejkolwiek religii ponieważ początkowo sztuki walki były systemem przeżycia wczesnych ludzi. Religie włączyły sztuki walki w obręb swojej domeny. W zachodniej części kontynentu afrykańskiego sztuki walki stanowią część religii yaruba. To samo można powiedzieć o Azji. Niemniej jednak, gdyby ktoś chciał powiedzieć, że filozofie azjatyckich sztuk walk mają swoje korzenie w Buddyzmie, to było by to niezasadne. W równym stopniu filozoficzne aspekty azjatyckich sztuk walk mają swoje korzenie w hinduizmie.
Weźmy dla przykładu słynny symbol „Yin i Yang”. Reprezentuje on połaczenie przeciwieństw takich jak twardy-miękki, jasny-ciemny, męski-żeński. Początki Yin i Yang sięgają do hinduskich bóstw Sziwy i Shakti. W Bharatha Natayam powiedziane jest, że Sziwa jest stworzycielem tańca. Znany jest jako Natarajah lub Pan Tańca. Ponadto, jest znany jako stworzyciel systemów sztuk walk oraz sztuk uzdrawiania takich jak Varma Cuttiram. Inna sztuka walki półwyspu tamilskiego, subkontynentu indyjskiego, taka jak Silambam przypisywana jest synowi Sziwy, Muruganowi.
Nawet system sztuki walki Kalarippayattu, jego filozofia twierdzi, że sztuka ta została utworzona z gniewu i furii Sziwy, gdy zniszczył on demona Dakshayaga. Jeden z uczniów Sziwy, Parasurama – zgodnie z tym jak się przypuszcza – studiował tę sztukę bezpośrednio od niego i przekazał ją swoim 21 uczniom w Kerala [tłum. wprowadzenie Kalarippayattu przypisywane jest również innemu uczniowi Sziwy, a mianowicie siddhowi Agastya]
Daruma Bodhidharma (chin. Ta Mo; jap. Daruma) był trzecim dzieckiem Sugandana – króla [dynastii] Pallava, której stolicą była Kanchipuram w Tamil Nadu. Urodził się z chorobą płuc i został wypędzony przez swoją rodzinę w związku ze złą praktyką systemu kastowego wprowadzonego przez Indo-Aryjczyków, którzy imigrowali z Persji (obecny Iran). Został adoptowany i od urodzenia trenowany w rozmaitych ćwiczeniach oddechowych oraz w walce, a mianowicie w Varma Kalai i Kuttu Varisai. Bodhidharma studiował również Dhjana Buddyzm i stał się 28 patriarchą tej religii.
Kiedy jego mistrz odszedł, zapragnął rozprzestrzenić jego praktykę w innych krajach i [w związku z tym] wyruszył do Chin. Po swoim spotkaniu z cesarzem Wu-Di (dynastia Liang) osiadł w klasztorze Shaolin, który usytułowany jest w prowincji Henan (Chiny północne). W klasztorze Bodhidharma żył ascetycznie i po 9 latach medytacji rozwinął Buddyzm Ch’an (jap. Zen Buddyzm).
W trakcie nauczania Buddyzmu Chan – który zawiera elementy Dhjana Byddyzmu i Taoizmu – zdał sobie sprawę, że jego praktyce brakuje odpowiedniej mentalnej i fizycznej podbudowy dla prawdziwej medytacji oraz dla samoobrony przed bandytami. Z tego właśnie powodu wprowadził pewne ćwiczenia gimnastyczne oraz techniki oddychania. Z pewnością w ćwiczeniach fizycznych, których nauczał widoczny był wpływ jego wcześniejszego doświadczenia i praktyki tamilskich sztuk walk. Ćwiczenia fizyczne oraz “18 dłoni Lo Han”, które rozwinięto później, stanowią fundament dla współczesnego Shaolin Kempo, znanego również jako Kung Fu.
Bodhidharma rozprzestrzenił również sztukę uzdrawiania Varma Curriram oraz medycynę ziołową pochodzące z Tamil Nadu, które to dziedziny rozwinęły się tworząc podstawy dla akupunktury, Tai Chi Chuan, Qi Gong oraz dzisiejszej medycyny Chińskiej.
Połaczenie Varma Kalai i Kuttu Varisai tworzy śmiertelną sztukę walczenia. Varma Kalai (znana także w Kerala jako Marma Adi) jest sztuką polegającą na uciskach na punkty witalne ludzkiego ciała. Chińskie sztuki: Tai Chi (uzdrawiający dotyk) oraz Dim Mak (dotyk śmierci) są bardzo podobne do Varma Cuttiram (uzdrawiający dotyk i remedia) oraz Varma Kalai. Poprzez Varma Kalai można leczyć, okaleczać a nawet zabić w zależności od tego jaka część ciała jest uderzana i z jaką siłą.
W Kuttu Varisai przed treningiem stosuje się gimnastykę, rozciąganie (joga) oraz ćwiczenia oddechowe. Podczas walki używa się prawie każdej części ciała, np. pięści, łokci, stóp, kolan, itp. Używa się rozmaitych stylów takich jak styl tygrysa, słonia, węża, orła i małpy. We wszystkich stylach zawarte są postawy, chwyty, rzuty, uderzenia i bloki.
W tym systemie walczenia używa się olbrzymiej różnorodności broni, co można spostrzec w wielu posągach bóstw Cholasów. Niektóre bronie podobne są do tych używanych przez gladiatorów w starożytnym Rzymie. Używa się trójzębu, kiji (kali lub kaji; krótkich, długich, podwójnych), mieczy (val) i tarcz, podwójnych mieczy, sztyletów (kuttuval; prostych lub podwójnych), kastetów, biczy z kilkoma elastycznymi metalowymi ostrzami (surul pattai).
Silambam jest starożytną sztuką szermierki pałkami. Była promowana przez królów Chola, Chera i Pandiya, którzy rządzili krajem Tamil Nadu i innymi częściami subkontynentu. Według badań owa forma sztuki walki istniała przez ponad 5000 lat, nawet przed przybyciem Indo-Aryjczyków. Mówi się, że Silambam jest najstarsze na świecie, nie wliczając czasów prehistorycznych, kiedy to używanie pałek było pierwszą bronią w rękach człowieka. Od ery sangam cieszyło się królewskim patronatem wszystkich tamilskich władców. Żołnierze króla Veerapandia Kattbomman (1760 – 1799) polegali właśnie głównie na swojej waleczności w Silambam podczas walk z armią brytyjską.
Niektóre podania wywodzą tę sztukę od tamilskiego bóstwa Murugana. Wierzy się również, że Silambam dotarł z Tamil Nadu do Malezji, gdzie obecnie stanowi popularny sport oraz również rodzaj samoobrony.
Używa się czterech różnych typów drągów. Jeden wydaje świszczący dźwięk, inny ma do końca przyczepione rozświetlone kule zwane „torach silambam”. Trzeci jest raczej krótki ale mocny. Ostatni, nieelastyczny wytwarza klekoczący dźwięk.
Malyutham jest podobne do zachodnich zapasów. Możliwe, że greckie zapasy pankration mogą być związane z tą sztuką, a to z powodu morskich szlaków handlowych jakie rozciągały się pomiędzy krajem Tamil Nadu a Grecją i Rzymem (yavanas). W Tami Nadu sztuka ta osiągnęła swój szczyt podczas okresu Pallava. Świątynia Mamalapuram została zbudowana przez króla Mammala z dynasti Pallava. Uważany jest on również za mistrza zapasów Malyutham. Podczas środkowego okresu Chola adepci tej sztuki (mallas) wyruszali do różnych części subkontynentu i do Sri Lanki w celu brania udziału w turniejach. W tych starożytnych dniach sztuka ta była nauczana przez osoby należące do społeczności Malliga Chetty.
Przeciwnicy mocują się próbując powalić jeden drugiego. Stosuje się rozmaite reguły. Podczas turniejów, zapaśnicy podróżują daleko i rozlegle wyzywając lokalnych zapaśników. Jeżeli wygrają, to nazwa i sława ich własnego miasta lub regionu wzrasta stokrotnie.
Adithada jest bardzo podobne do kickboxingu Muay Thai. Walczący używają do uderzeń stóp, dłoni, łokci i czół. Dodatkowo stosuje się chwyty szczególnie w celu sprowadzenia przeciwnika do parteru. Atakowane są również punkty witalne. W Tajlandii sztuka ta ewoluowała w dynamiczny sport walki nazywany Muay Thai. Rozprzestrzeniła się też do innych krajów Indochin, takich jak Kambodża, Laos i Birma. Podczas British Raj [tłum. okres brytyjskiego panowania kolonialnego w Azji Południowej – 1858 – 1947], to właśnie regiment Gurków używał birmańskiej sztuki walki nazywanej Bando, która włączyła w swój system kickboxing - nazywany Lethwei. Styl ten był również używany przez Gurków w walce wręcz przeciw Japończykom w wojnie na granicy indyjsko-birmańskiej podczas II wojny światowej.
Pomiędzy II a XII w n.e. rozszerzyli handel morski na całą Azję Południowo-Wschodnią i Chiny. Wiele państw okresowo dostawało się pod panowanie tamilskie. Na początku II stulecia n.e. pallawijski książe Kaundinyan [z dystryktu] Kanchipuram stał się pierwszym królem Kambodży. Wiele z historycznych opisów tamtego okresu można zobaczyć na płaskorzeźbach (wykutych w ścianach podobnych do tych z Mamallapuram) w miejscach takich jak Angkor Wat oraz Angkor Thom. Sceny walk są bardzo wyraźnie widoczne na tych ścianach. W świątyniach Prambanan i Borobodur na wyspie Jawa w Indonezji również pozostały płaskorzeźby przedstawiające umiejętności bojowe tamilskich sztuk walki używanych przez starożytnych wojowników. W ciągu X wieku n.e. imperium Cholasów znajdowało się u szczytu swojej potęgi w Azji Południowo-Wschodniej. Podczas rządów króla Radża Radża Chozhan’a obejmowało część Birmy, Przesmyk Kra (Birma/Tajlandia), Malezję, Sumatrę i Jawę.
Wiele elementów kultury tamilskiej rozprzestrzeniło się wraz z tymi podbojami – m.in taniec, kuchnia, literatura, architektura oraz sztuki walki. Poniżej znajduje się lista systemów walki w poszczególnych państwach Azji Południowo-Wschodniej, które mają swoje korzenie w Varma Kalai, Kuttu Varisai, Malyutham, Adithada i Silambam:
BIRMA – Bando, Lethwei (kickboxing)
TAILANDJA – Krabi Krabong, Muay Thai (kickboxing)
KAMBODŻA – Pradal Serey (kickboxing)
MALAEZJA – Bersilat, Silambam
INDONEZJA – Pentjak Silat (style na poszczególnych wyspach różnią się na )
FILIPINY – Arnis - Kali – Escrima (walka kijem, nóżem i maczetą), Sikaran (kickboxing) oraz Dumog (zapasy)
Konkluzja
Podsumowując ten temat, sztuki walki wprowadzone zostały do Chin i Azji południowo-Wschodniej przez cywilizację Tamilów. Dowodem na to stwierdzenie są płaskorzeźby w licznych świątyniach w Kambodży i Indonezji. Starożytne miasto Kanchipuram, w którym urodził się Bodhidharma leży nie gdzie indziej, lecz w Tamil Nadu. Fakt, że istnieją podobne sztuki walki na kontynencie afrykańskim, które następnie zostały przywiezione do Brazylii z Afryki Zachodniej – dowodzi również korzeni Tamilów i innych Drawidów na kontynencie Lemuri.
Sztuki walki: Varma Kalai, Kuttu Varisai, Silambam, Malyutham i Adithada istnieją od tysięcy lat. Jednakże, obecnie powoli zanikają. Zapraszam każdego, kto jest zainteresowany uczeniem się, nauczaniem i promowania tych sztuk do przyłączenia się do grupy dyskusyjnej Thamizhar Martial Arts: http://sports.groups.yahoo.com/group/thamizharmartialarts/
Źródła
Sharma, Pratap Zen Katha: Inspired by the Life of Bodhidarma, founder of Zen and Martial Arts
Zarilli, Phillip When the Body Becomes all Eyes
Encyclopecia of Martial Arts
Broughton, Jeffrey The Bodhidarma Anthology
Hsuan, Hua The Intention of Patriarch Bodhidarma’s coming from the West
Balakrishnan, P. Kalarippayattu
Madras Institute of Asian Studies Varma Cuttiram
Raj, Manuel J. Silambam: Technique and Evaluation
Raj, Manuel J. The origin and the historical development of Silambam fencing[microform] :an ancient self-defense sport of India
New Delhi: Sports Authority of India Indigenous Games and Martial Arts of India
International Tamil Language Foundation The Handbook of Tamil Culture and Heritage
Winderbaum, Larry The Martial Arts Encyclopedia
Ramaswamy, Sumathi The Lost Land of Lemuria: Fabulous Geographies, Catastrophic Histories
Lewis, J. Lowell Ring of Liberation: Deceptive Course in Brazilian Martial Arts
Capoeira, Nestor Capoeira: Roots of the Dance-Fight Game
Kraithat, Panya Muay Thai: The Most Distinguished Art of Fighting
Vaitayanon, Kumron Muay Thai: The Art of Eight Limbs
Paladin Press Fighting Arts of Indonesia: Combat Secrets of Silat and Kuntao
Wiley, Mark V. Filipino Martial Arts: Cabales Serrada Escrima
Galang, Reynaldo S. Classic Arnis
Diego, Antonio The Secrets of Kalis Ilustrisimo
Berk, William R. Chinese Healing Arts
Varmakalai http://perso.wanadoo.fr/varmakalai/VARMA%20KALAI%20-%20(ENGLISH)%201.htm
Silambam www.silambam.com
